Uit de kast
Iedereen kent wel één van de filmpjes waarin hetero’s uit de kast komen of gevraagd worden naar hun coming out. In één klap laten ze zien hoe heteronormatief onze samenleving is. Als hetero hoef je niet uit de kast te komen, je neemt gewoon je eerste vriendje of vriendinnetje mee naar je ouders. Ook niet altijd makkelijk, maar wel vanzelfsprekend.
Twijfelen over je geaardheid, het duurt even. Tussen het moment van bewustwording en coming out ligt gemiddeld ruim drie jaar. Die tijd is eenzaam. LHBTIQA+ jongeren geven hun leven dan ook een veel lager cijfer dan heterojongeren en het aantal jongeren dat een zelfmoordpoging heeft gedaan ligt bijna vijf keer hoger. Dit zijn schokkende cijfers.
Wat als het als kind niet uit zou maken of je een vriend of vriendin mee naar huis neemt? Dan zou je ook niet jarenlang, in je eentje, na hoeven denken over wie je bent en waar je nou precies op valt.
"Twijfel is het begin van wijsheid" - Artistoteles
Zelf begon ik rond mijn veertiende te twijfelen over mijn geaardheid. Nu, zo’n vijftien jaar later, weet ik nog steeds niet bij welke letter van de LHBTIQA+ ik hoor. Voor mij heeft uit de kast komen eerlijk gezegd altijd gevoeld als mezelf verantwoorden naar de maatschappij en laten zien in welk hokje ik pas. En dat wilde ik ook graag, in één van de hokjes passen. Jarenlang heb ik vrijwel dagelijks nagedacht over wie ik nou ben en waar ik op val. Soms was er schaamte, ik heb ook weleens gedacht dat daar de twijfel door kwam, maar dat is niet zo. De schaamte is weg, maar de twijfel bleef.
Ongeveer een jaar geleden besloot ik te stoppen met twijfelen en te beginnen met denken: ‘ik ben wie ik ben en als mensen ernaar vragen dan zeg ik gewoon eerlijk dat ik het niet weet’. Vijftien jaar lang nadenken en ik weet het nog niet, dat is dus mijn coming out. Misschien is het 'niet weten' wel mijn wijsheid.
Allemaal een beetje in de kast
Hoe ruimdenkend mensen ook zijn, vaak vindt men het lastig om te begrijpen waarom je niet ‘gewoon’ kan zeggen of je hetero, gay of bi bent. En dat snap ik ook wel, er zijn zoveel letters, in principe genoeg om je ergens bij thuis te voelen. Een deel van de mensen die dat niet begrijpen, heb ik echter ook weleens verliefd zien worden op iemand van hetzelfde geslacht, horen zeggen niet te geloven in monogamie of zien worstelen met hun mannelijkheid of vrouwelijkheid, hun genderidentiteit. Dat wordt vrijwel nooit gedeeld.
En weet je? Ik geef ze geen ongelijk, dat hoeft ook niet. In die zin zitten we allemaal wel een beetje in de kast, bang om ergens voor uit te komen en linea recta in een hokje te belanden. Hoe mooi zou het zijn als we niet zo in hokjes zouden denken en allemaal meer onszelf kunnen zijn? Is op termijn uit de kast komen dan nog nodig?
Voor iedereen die op dit moment in een gevecht zit met zichzelf: je bent niet de enige, echt niet. Het maakt je niet anders, maar heel normaal.
Vandaag vier ik Coming Out Day met jullie allemaal: in de kast, uit de kast, op de kast, naast de kast of boekenkast. Hoera voor liefde en verliefdheid!