Meestal horen we vooral de mensen die hun eigen belang willen beschermen en die daarvoor tijd en mogelijkheden hebben. Mensen die ook al goed de taal van de overheid en de politiek spreken. Het zijn mensen die al aan tafel zitten, en die we al kennen.
Dat is niet waar ik vandaan kom. Ik ben gewend om met die andere mensen om te gaan. De mensen die hun schouders ophalen als je ze vraagt naar wat ze willen in hun omgeving, hun provincie, hun land. Die voor dag en dauw opstaan om voor anderen te gaan zorgen, of tot diep in de nacht aan de slag zijn om te zorgen dat mensen een fijne avond hebben. En die lang van huis zijn, om ver weg het kostje voor hun gezin te verdienen omdat dit dichtbij huis niet kan.
Mensen ook, die gewoon geen tijd of energie hebben om nog drukte te maken over een systeem waarin zij zich niet op hun gemak voelen. Maar die net zo goed een probleem hebben met het feit dat onze insecten straks ons eten niet meer bestuiven en die liever met de hond in het bos wandelen dan langs een 80 kilometer weg.
Ik wil spreken met en voor al die mensen die niet houden van het debat en verbale krachtmeting maar die gewoon ook een goed leven willen leiden met hun naasten. Ik wil spreken voor dat wat geen stem in kan brengen in het debat: de dieren, de natuur en de zee. Zorgen dat alles wat wij niet zelf meebrengen naar de tafel, toch op tafel ligt.